แต่เราจะทำอย่างไรและอะไรช่วยเราในกระบวนการนี้ เราถามคำถามเหล่านี้ตั้งแต่เริ่มทำวิจัยกับคณะกรรมการความจริงและการปรองดองแห่งแอฟริกาใต้ (จัดตั้งโดยรัฐบาลแอฟริกาใต้เพื่อช่วยจัดการกับบาดแผลจากการแบ่งแยกสีผิว) เป็นพยานเมื่อกว่า 20 ปีก่อน ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อที่ระบุว่าพวกเขาให้อภัยผู้กระทำความผิดจะโกรธและทุกข์ใจน้อยกว่าผู้ที่ไม่ให้อภัย นอกจากนี้ เรายังพบว่าผู้ที่ตกเป็นเหยื่อมักจะให้อภัยมากขึ้นหากได้รับคำขอโทษ
การให้อภัยไม่ได้หมายถึงการลืมหรือลดความเจ็บปวดที่เรารู้สึก
และไม่เกี่ยวกับข้อแก้ตัวของผู้อื่น การให้อภัยหมายถึงการตัดสินใจอย่างมีสติและตั้งใจที่จะปล่อยวางความรู้สึกขุ่นเคืองหรือการแก้แค้น โดยไม่คำนึงว่าผู้ที่ทำให้เราขุ่นเคืองนั้นสมควรได้รับหรือไม่
ผู้คนต้องการย้อนกลับไปยังความรู้สึกก่อนเกิดเหตุ และพวกเขาต้องการนึกถึงเหตุการณ์โดยปราศจากความขมขื่นและความโกรธความแน่นในอก และการคร่ำครวญไม่รู้จบ
การให้อภัยต้องใช้เวลา บางครั้งการนึกถึงโอกาสที่เราเคยทำร้ายผู้อื่นในอดีตหรือการพยายามมองสถานการณ์อย่างจริงใจผ่านสายตาของผู้กระทำความผิดบาง ครั้งก็ช่วยได้
เราต้องเริ่มด้วยการให้อภัยตัวเองสำหรับส่วนร่วมที่เราคิดว่าอาจทำกับเหตุการณ์นี้ คนเรามักจะโทษตัวเองในสิ่งที่เกิดขึ้น
ผู้รอดชีวิตจากการล่วงละเมิดทางเพศหรือการล่วงละเมิดทางเพศกล่าวว่าส่วนที่ยากที่สุดของกระบวนการให้อภัยคือการยอมรับตนเองว่าไม่ต้องตำหนิและหยุดโกรธตัวเอง
หลังจากให้อภัยตัวเองแล้ว การให้อภัยผู้อื่นที่เกี่ยวข้อง เป็นการส่วนตัว จะง่ายขึ้น การวิจัยแสดงให้เห็นว่าการให้อภัยช่วยให้เรารู้สึกดี ขึ้นและอาจช่วยให้เรามีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น
นอกจากนี้ เรายังสามารถบอกหรือแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเราให้อภัยพวกเขาแล้ว เช่น ช่วยเหลือพวกเขาด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งโดยที่พวกเขาไม่ต้องร้องขอ สิ่งหนึ่งที่มักช่วยให้ผู้คนให้อภัยคือการได้รับคำขอโทษ แม้ว่าเราอาจกลัวการขอโทษ แต่เรามักจะคิดย้อนกลับไปในแง่ดีเกี่ยวกับเวลาที่เราขอโทษ
คำขอโทษที่ดีมีสามส่วน: การยอมรับความรับผิดชอบ การแสดง
ความเศร้าโศก และการทำบางสิ่งเพื่อแก้ไขความผิด หรือป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นซ้ำอีก สิ่งนี้อาจรวมถึงการสัญญาว่าจะไม่ทำอีก
เมื่อเราถามคนที่เคยทำให้คนรักขุ่นเคืองใจในเรื่องใดที่ทำให้เชื่อว่าคนรักของพวกเขาเสียใจจริงๆ พวกเขากล่าวว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด มีคนบอกว่ามันจะช่วยได้ถ้าคู่ของพวกเขาออกไปทำสิ่งที่ไม่สะดวกสำหรับพวกเขา
คำขอโทษไม่ได้บอกคนอื่นว่าเรารู้สึกเสียใจที่พวกเขาโกรธ เป็นการบอกให้พวกเขารู้ว่าเราเข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธเราเสียใจที่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้น และต้องการขจัดความโกรธออกไป คำขอโทษที่ได้ผลคือการแสดงให้บุคคลที่เราเข้าใจว่าทำไมเขาถึงเจ็บปวด
การศึกษาที่สำรวจข้อผิดพลาดทางการแพทย์และการตอบสนองของผู้ที่ได้รับผลกระทบแสดงให้เห็นว่าคำขอโทษมีประสิทธิภาพมากที่สุดโดยเน้นที่ความต้องการของผู้ป่วย เราอาจไม่รู้เสมอไปว่าเราจะขจัดความโกรธได้อย่างไร ดังนั้นจึงเป็นการดีที่จะถามคนที่เราขอโทษว่าต้องการอะไร
หากคำขอโทษไม่ดีพอในครั้งแรก คุณสามารถลองอีกครั้งได้ แต่ก่อนอื่นให้ตั้งใจฟังสิ่งที่คนที่คุณขอโทษพูด และจัดการกับข้อกังวลเหล่านั้น
การขอโทษแบบผิดๆอาจทำให้สถานการณ์แย่ลงทำให้คนโกรธมากขึ้นและให้อภัยได้ยากขึ้น ดังนั้น อย่าขอโทษเว้นแต่จะจริงใจ
จัดลำดับความสำคัญของความปลอดภัยของคุณ
การให้อภัยตัวเองนั้นดีเสมอ แต่การให้อภัยผู้อื่นจะเป็นประโยชน์ก็ต่อเมื่อข้อดีเกินต้นทุนที่อาจเกิดขึ้น ดังนั้นเราจึงไม่ควรให้อภัยผู้อื่นหากนั่นอาจทำให้เราถูกล่วงละเมิดหรือแสวงประโยชน์ต่อไป
การตอบสนองต่อความเครียดที่เราประสบกับการถูกทำร้ายนั้นเป็นการป้องกันเพราะมันกระตุ้นให้เราหยุดยั้งไม่ให้ผู้อื่นล่วงละเมิดหรือเอาเปรียบเรา ความโกรธบางครั้งก็ใช้งานได้จริง
นอกจากนี้ เราไม่ควรรู้สึกผิดหากเราไม่ให้อภัย เพราะพฤติกรรมบางอย่างเป็นสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้ และการแบกรับความโกรธของเราอาจส่งผลร้ายน้อยกว่าผลเสียที่อาจเกิดขึ้นจากการให้อภัย
นอกจากนี้ยังมีบางครั้งที่ทุกคนอาจรู้สึกว่าตนเป็นเหยื่อหรือบางคนอาจไม่รู้ตัวว่าตนได้ทำร้ายผู้อื่น แม้ว่าจะรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนไม่พอใจในตัวพวกเขา
วิธีที่ดีคือการถามผู้คนว่าปัญหาคืออะไร แล้วฟังเพื่อทำความเข้าใจ แทนที่จะฟังเพื่อให้สามารถตอบสนองได้ เมื่อเราฟังโดยไม่ได้คิดหาวิธีป้องกันตัวเองโดยสัญชาตญาณ เราอาจตระหนักได้ว่ามีการเข้าใจผิดหรือเราประพฤติตัวไม่เหมาะสม
และถ้าคุณรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่พูดหรือทำ คุณสามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์ด้วยการบอกอีกฝ่ายว่าคุณรู้สึกอย่างไร
